AANGENAAM BEZOEK AAN DE HEL

Wat hieronder volgt is een kort verslag van mijn ervaring in de Hel en wat eraan voorafging. Afgelopen zondag 14 november 2021 werd er een (H) FT shoot georganiseerd in Helmond door HSV De Helm, deze shoot is in de volksmond ook wel bekend als de Hel van Helmond.

(H)FT??? Huh wat? Deze afkorting zegt je waarschijnlijk niet zoveel. Dit staat voor Hunting Field Target en Field Target. Overgewaaid uit Engeland, waar men luchtbuksen legitiem gebruikt voor de jacht op kraaien, konijnen, ratten en meer van zulk ongedierte. Nu zijn FT en HFT hiervan afgeleid met dat verschil dat er bij deze disciplines op stalen klapdoeltjes wordt geschoten met maximaal 16,3 Joule. Bij HFT staan de doeltjes van 7,2 tot 42 meter en bij FT is dit tot 50 meter. De uitdaging in het HFT schieten is dat je alle afstanden moet schatten en je je richtkijker niet mag verstellen, je kogelbaan voor elke afstand kennen is dus een must! De FT schutters rangen de afstanden zo precies mogelijk met de parallax op hun kijkers en om het nog wat moeilijker te maken schieten zij zittend op de grond. Men gebruikt hiervoor luchtbuksen met perslucht (PCP) of veerbuksen, welke een mooie terugslag geven bij het overhalen van de trekker. De doeltjes variëren in grootte van 15 tot 40mm en zeker met wind is raakschieten best een hele kunst. HFT-schutters schieten volgens de reglementen 40 doeltjes en de FT schutters 50. Een wedstrijd duurt gemiddeld 2,5 tot 3 uur. Zo, weet je dat ook weer.

Hoe kan een bezoek aan de Hel zo aangenaam zijn? vraag je je vast af, nou dat zal ik je vertellen, lees gewoon rustig verder. Tja, waar zal ik eens beginnen? Ik denk dat ik je eerst bijbreng hoe ik mijn voorbereidingen trof. Zaterdag was er op de club (SVV Robin Hood) gelegenheid om mijn veerbuks, een HW97 in .177, en richtkijker combo zo optimaal mogelijk afgesteld te krijgen. De omstandigheden waren perfect, zonnige perioden en vrijwel windstil. Na genoeg de hele luchtschutter squad was aanwezig, links en rechts van mij slingereden ze naar hartenlust pellets af op de HFT doeltjes.

Ik had andere bezigheden met de wedstrijd in de Hel in het vooruitzicht. Mijn focus deze ochtend lag bij het valideren van mijn rangecard en het nulstellen van mijn richtkijker. Ik begon met het laatste. 3 test schoten op de kaart leerde me dat de pellets linksonder het getekende draadkruis insloegen, op de door mij gebruikte zero afstand. Klinkerdeklik een aantal mildots omlaag, klik klik op de windage turret naar links, volgende schot KLAK PAF, een glimlach verscheen op mijn gezicht; mikpunt raakpunt. Nog eens proberen, opperste concentratie, zelfde hold, want veerbuksen zijn nogal hold senstitive, uitademen, adem vasthouden, langzaam de trekkerdruk opvoeren en KLAK PAF de volgende pellet vloog uit mijn loop, BAM weer spot on. Dit zou hem moeten worden. Uiteraard even een groepje van 5 schoten op de kaart geschoten, pellet op pellet, man ik houd van mijn HW97, zo accuraat!

Het volgende wat me te doen stond was het valideren van de rangecard die ik via Chairgun pro had uitgeprint. Dit deed ik door om de 5 meter 3 schoten op de kaart te zetten, VUUR VAST!! en weer de kaart 5 meter verder plaatsen, BAAN VRIJ! Dit moest ik vervolgens nog 7 maal herhalen. Gelukkig gunden mijn medeschutters mij deze mogelijkheid, ik denk mede om hun trekkervinger even de nodige rust te gunnen. Na voltooiing van dit proces had ik een goede indicatie van de kogelbaan over de verschillende afstanden. Nu nog even een praktijktest op de klapdoeltjes op verschillende afstanden. T van V, schutter bij Robin Hood met meer dan 30 jaar ervaring en topklasseringen in verschillende disciplines, dacht dit varkentje wel even te wassen en hij was zo sportief om het tegen me op te nemen.

Doeltje na doeltje werd omgeschoten en geen van ons gunde de ander een voorsprong op punten, het werd een intense strijd. 17 doeltjes verder stond de score nog steeds gelijk, de tijd vloog om en onze schiettijd zat er zowat alweer op. Je staat er versteld van hoe snel de tijd voorbijgaat als je lekker aan het schieten bent. Zodoende kwamen we overeen dat het volgende doeltje het winnende schot moest opleveren. De uitdaging werd het gouden leeuwtje verhoogd op een paal, op een afstand van circa 22 en een halve meter, schatte ik zo. Nou was dit leeuwtje veelvuldig beschoten en de verf rondom de kill en ook die op de kill zelf was er afgeschoten, wat ervoor zorgde dat je de kill nauwelijks kon onderscheiden. Mijn geringe ervaring als baanbouwer had me geleerd dat het leeuwtje een kill grootte had van slechts 17mm, een zuchtje wind zou voldoende zijn om te missen. Terwijl T aanlegde voor het laatste schot, landde er een grote zwarte kraai in de populier naast de baan. Wachtend op het volgende schot, keek ik door mijn kijker naar het leeuwtje. T nam goed de tijd voor zijn laatste schot, seconden tikten voorbij alsof het minuten waren. Ik hoorde de blaadjes van de populieren ritselen, een zuchtje wind. KRAAA KLAK PAF. Net voor het moment dat T zijn schot afdrukte, kraste de kraai luid, ik keek gespannen naar het leeuwtje en SPLAT, de pellet landde precies op de rand van de kill, wat zorgde voor een split. Ik zag de loodsplinters van het doeltje afketsen en zag het doeltje niet omvallen. De gespleten pellet had niet voldoende massa om het doeltje om te laten vallen. Dit werd mijn kans. Ik probeerde een zo ontspannen mogelijk schiethouding aan te nemen liggend op mijn schietmat. Mijn veerbuks geschouderd, mijn rechterhand aan de peg ondersteunde het voorhout van de kolf. Ik zag mijn harstlag door mijn kijker, ik probeerde deze omlaag te krijgen door een paar rustige ademhalingen te doen. Even de ogen dicht, opnieuw aanleggen, ademhaling in, ademhaling uit en vasthouden, trekkerdruk verhogen en KLAK, de pellet vloog met 239 meter per seconde op het doel af, PAF raak! Het leeuwtje viel om en ik ontving de felicitaties van T. Uiteraard zorgde deze winst voor een boost van het zelfvertrouwen, deze kon ik lekker in mijn zak steken.

Vol goede moed reisde ik de volgende ochtend af naar de Hel. Ruim op tijd aangekomen moesten een aantal formaliteiten afgerond worden en kon ik op mijn gemak inschieten. Ondertussen schoof een internationaal gezelschap van mede schutters aan. Ik hoorde een mix van verschillende talen, Duits, Belgisch en Brabants. Mijn zero stond nog steeds perfect, klaar voor de wedstrijd! Met zo’n goede voorbereiding was de wedstrijd over 40 doeltjes een peuleschil en behalve de knielers en staanders schoot ik alles om, wat resulteerde in 67 punten en mijn 1^e 1^e plaats na nog geen jaar bezig te zijn met HFT schieten. Een mooie ervaring rijker keerde ik voldaan terug boven de rivieren. Volgende keer meer oefenen op staanders en knielers, op naar de 70 punten grens.

Wellicht tot een volgende, Jör